Ploetermoeders Club

“Kom even bij me zitten, ik wil met je praten.” Zo beginnnen tegenwoordig moeilijke gesprekken met mijn 3,5 jarige. En hij komt! Vervolgens vraag ik wat er gebeurd is. Als hij het niet wil vertellen, vertel ik wat ik heb gezien. Ik benoem daarna wat voor gevolgen zijn acties hebben gehad. Pijn, verdriet etcetera. Tot slot vraag ik of hij het kan oplossen. Serieus mensen. Met een 3,5 jarige! Ik lijk wel gek dacht ik toen ik het voor het eerst deed. Nou zal ik je wat vertellen? Ik werd ook gek. Ik rol momenteel moeiteloos van “Kan ik ze nog inruilen?” naar “Arrggggh!” naar “Oh wat zijn ze lief” naar “Serieus, waar zijn die bonnetjes nou?!” Chaos dus.